Σύννεφα σπλάχνα τ’ ουρανού
σκοτεινά κυνηγόσκυλα που αιμορραγούν
προπομποί μιας οργισμένης καταιγίδας
προπομποί μιας οργισμένης καταιγίδας
σχηματίζουν φιγούρα ανθρώπινη
κι ύστερα αποδημούν σιωπηλά
θαρρείς πως δεν υπάρχουν.
κι ύστερα αποδημούν σιωπηλά
θαρρείς πως δεν υπάρχουν.
Σύννεφα σπλάχνα τ’ ουρανού
μαστίγια του νου που αναπαράγονται
συσπάσεις μιας καταιγίδας επιληπτικής
συσπάσεις μιας καταιγίδας επιληπτικής
που εγκυμονεί την αυτοκαταστροφή της
σ’ ένα πλακούντα όξινης βροχής
σ’ ένα πλακούντα όξινης βροχής
οργισμένο θηρίο που βρυχάσαι
εκκωφαντικές βροντές σιωπής
εκκωφαντικές βροντές σιωπής
ξεριζώνουν σταγόνες ζηλότυπες
ριπές επερχόμενου κατακλυσμού
ριπές επερχόμενου κατακλυσμού
υποτελείς σ’ επιθυμίες
καταπίνουν αγγελικές φωνές
καταπίνουν αγγελικές φωνές
ελευθερώνουν υγρούς δαίμονες
μικρούς κυκλώνες μανιακούς
μικρούς κυκλώνες μανιακούς
που πολιορκούν και κυκλώνουν μια ζωή.
Θέλησα να ’μερέψω εκείνα τα τρομαγμένα σύννεφα
Δικό μου γέννημα, που αρνούμαι ν’ αποδεχτώ…
