Ότι απέμεινε ...

Κάτω από το φως μιας σελήνης ενήλικης
παραληρείς σκλάβα μιας πραγματικότητας
γίνεσαι συρτή κραυγή μέσα στη νύχτα 
το χνώτο σου ξεγέλασμα αγριμιού
που θέλησες με μένος την καρδιά του     
ωμη να την κατασπαράξεις, ηδονικά
στα σωθικά φωλιάζοντας αγέννητων ποιητών 

λατρευτικός κυνόδοντας να ξεδιψάς

 από το αίμα των στίχων τους
μαινάδα εσύ

οργισμένο περίγραμμα γυναίκας.

Μα να που φτάνει το πλοιάριο του θεριστή
μέσα στις φλέβες σου καθώς ανθίζει η νύχτα

το χέρι απλώνεις αργά προς τον νεκροπομπό

αναπαράσταση ξεθωριασμένη αρχαίου αμφορέα

προσφέροντας αντί για νόμισμα

ολόκληρο το δίσκο της σελήνης.

Γεύση θανάτου τώρα, ότι απέμεινε στο στόμα …